Raven
sobota, 21 lutego 2015
Uwaga Ważne !!
Nie wiem czy komuś będzie z tego powodu przykro czy nie ale wole poinformować iż blog zostaje zawieszony.Musze pomyśleć co dalej z nim zrobić. Jest mało czytelników a jeśli są tacy co tylko czytają i ie zostawiają komentarzy to ja o nich nie wiem :/ Tak więc bez zbędnych ceregieli. Są 2 opcje albo usunę blog bo nikogo on ie interesuje albo po prostu zawieszę na jakiś czas i pomyślę na dalszym rozwojem akcji :) Póki co bardziej jestem za tym że go usunę ale to muszę przemyśleć. Żegnajcie miśki. :**
Raven
Raven
środa, 11 lutego 2015
Rozdział 6
Zachęcam do przeczytania notki pod rozdziałem :)
Solówkę Vannessy oglądajcie w linku do 1:10 :)
Luke
Seven Elevn to jeden z najlepszych klubów w mieście. Ale jeśli chciałem znowu ją zobaczyć to nie było innego wyjścia jak pójść tam. Szybko się przebrałem i złapałem za kluczyki. Porsche Panamera zamruczało jak tylko odpaliłem silnik. Punktualnie o 21 stałem już pod budynkiem. Przez myśl przeszło mi jeszcze ile kasy przyjdzie mi dać ochroniarzowi żeby mnie wpuścił. Z tego co słyszałem trzeba dokonywać rezerwacji albo czegoś w tym rodzaju. Stanąłem w kolejce jednak ktoś złapał mnie za ramię i szarpnął mocno w prawo.
- Proszę za mną Panie Hemmings. - powiedziała kobieta. Na oko miała koło 30-stki. Rudę loki spięła w koński ogon. Zwinnym krokiem przeprowadziła
nas koło bramkarza. W środku kłębiło się mnóstwo ludzi. Poszedłem do baru. Wypiłem drinka i rozglądnąłem dyskretnie. Ale nic z tego.
"tak jej nie znajdę" pomyślałem i poszedłem na balkon. Nie wiem jak określić to miejsce. Na dole jest parkiet i bar a na tym niewielkim pięterku tak
jakby punkt obserwacyjny i klika stolików z krzesłami. Zgrabnie wyminąłem parę obściskującą się w kącie i po raz kolejny spojrzałem na salę. Dopiero z tego miejsca widać ile tu ludzi. Mogło być ich z 500 jak ja mam znaleźć akurat jedną konkretną dziewczynę?! Naglę piosenka zmieniła się na szybszą. Ludzie rozstąpili się a na parkiet weszła niewielka grupka. Wszyscy ubrani byli na czarno i mieli full cap'y. Jednak pewna dziewczyna wyróżniała się. Miała również czarne ubranie i dresy z długim klinem oraz trampki. Jednak jako jedyna miała bluzkę z rękawami w 3/4,z białym napisem BAD w dodatku odsłoniła swój zgrabny brzuch. Oprócz tego na jej czapce zamiast znaczka był biały napis BOY. Niemal rzuciłem się na schody. Gdy już stałem w zasięgu wzroku dziewczyny jeszcze raz się jej przyjrzałem. Podobnie jak reszta grupy stała obrzucając wzrokiem salę.
Włosy schowała pod full capem a na twarzy miała ciemne okulary. Ale nie to ją zdradziło zrobił to czarny kolczyk w nosie podobny do tego który ja mam w wardze. W końcu zaczęli tańczyć.. Ness stała w centrum. Jej ruchy naprawdę były zadziwiające.
Potem została sama z jakimś chłopakiem. Są naprawdę świetni. W między czasie do łączył do nich kolejny. Zastanawiało mnie czy odważy się na solówkę. Nie myliłem się.Gdy tańczyła zauważyłem tatuaż na jej lewym boku. Pióro? ciekawe czemu ono.
Muzyka umilkła a ludzie wrócili do normalnych wygibasów. Ona? a gdzie jest ona? rozejrzałem się po sali. Nic. Nagle telefon w mojej kieszeni za wibrował. SMS.
"Jestem na dachu. Drzwi na wprost"
Poszedłem we wskazanym kierunku. Korytarzem prosto trafiłem do windy. Na ostatnim piętrze bez większych problemów odnalazłem wejście na dach. Pchnąłem klapę i podciągnąłem na łokciach. Stanąłem na betonowej powierzchni i wtedy ją zobaczyłem. Blond włosy rozwiewał wiatr. Bawiła się czapką.
-Jeśli nie chciałaś rzucać się w oczy mogłaś nie tańczyć. - zacząłem.
- Wtedy byś mnie nie znalazł a tak mogłam się chociaż popisać. - odpyskowała.
Przez myśl przeszło mi "moja szkoła", ale nie było czasu się zastanawiać dlaczego akurat to zdanie.
-Jesteś dobra w tańcu. A wyścigi? - zagadnąłem.
Spojrzała na mnie nie pewnie.
- Kiedyś byłam alfą.- szepnęła cicho.
Szok. Kto by pomyślał skoro nią była to oznacza tylko jedno.
- Dlaczego odeszłaś?
-Bo musiałam chronić bliskich a to było ważniejsze niż motory.
-Zrezygnowałaś z pasji tylko po to żeby chronić rodzinę? proszę, proszę to się chwali.
-Taniec to też moja pasja. A rodzinę ma się tylko jedną. - uśmiechnęła się kwaśno.
- To prawda. Dobra z ciebie alfa.
-Dziękuje a teraz żegnaj. Twój czas minął.
Spróbowała zgrabnie mnie wyminąć ale zdążyłem złapać ją za łokieć.
-Dlaczego tak szybko odchodzisz?
- Mówiłam ci już. Jesteś niebezpieczny.
Zaśmiałem się a ona zgromiła mnie wzrokiem.
- Mam wrażenie że coś ukrywasz.
- Zdaję ci się. żegnaj
Wyrwała się ale tym razem znowu ją złapałem przyciągając do siebie.
- Nie uciekniesz mi.
Na potwierdzenie swoich słów złożyłem na jej ustach pocałunek. Odsunęła się szybko,uderzając mnie otwartą dłonią w twarz. Spojrzała na mnie przestraszonym wzrokiem i sama znowu się zbliżyła całując namiętnie.
-Nienawidzę cię- szepnęła między pocałunkami.
-Wątpię.- uśmiechnąłem się.
W końcu odsunęliśmy się od siebie a Vannessa zniknęła w mroku nocy.
To dopiero początek pomyślałem wracając na dół, do domu.
Vanessa
-Cholera jasna znowu się dałam.- przeklinałam wchodząc do mieszkania.
Znowu dałam się podejść.Co ja narobiłam miałam wejść i wyjść. Pogadać, zmobilizować a nie się z nim całować. Gdyby Jordan wiedziała co ja wyprawiam zabiłaby mnie jak nic. W sumie nawet bym jej pomogła i jeszcze niczym cheerleaderka zakrzyknęła żeby jednak mnie udusiła. W tej chwili sama jestem w stanie podciąć sobie gardło ale z drugiej strony nie mogłam wyrzucić z głowy jego ciepłych ust,pocałunku, dotyku.
Niech to szlag gdzie jest nóż?! pomyślałam.
-Halo? - odebrałam telefon.
-Ness? Jesteś cudotwórcą.
-Diana? co się stało? -zdziwiłam się.
- Luke z samego rana idzie na terapię. Wieczorem na wyścig. A odkąd wrócił wypytuję o wszystko. Mamy mu streścić wszystko do dnia wypadku, rozumiesz to?
Kolejny powód dla którego powinnam sobie strzelić w łeb. On ma nadzieje, on liczy że z nim będę. A ja nie mogę.
-Ciesze się. - powiedziałam bez krzty radości.
-Wątpię. Opowiadaj co się stało?
Streściłam blondynce wydarzenia z klubu.
-OMG, kibicuję wam. - pisnęła do słuchawki.
-Oszalałaś? Wiesz że my..
-Wiem, ale ta twoja agencja zapewnia ochronę więc przemyśl to.
Nim zdążyłam zareagować rozłączyła się.
Może miała racje, ale Jordan wyraźnie powiedziała że nie toleruję romansów w pracy. A co na to Sebastian? Nie chcę go skrzywdzić bo tyle dla mnie zrobił. Chłopcy się odnajdują a Hemmings? Mogłoby mu być ciężko. Z resztą nie mogę go wciągać do tej pracy. Lepiej żeby on pozostał wolny. Dotknęłam obrączki na szyi.
-Zawsze będę cię chronić. Obiecuję. - szepnęłam a po policzku popłynęła zapominania łza.
Solówkę Vannessy oglądajcie w linku do 1:10 :)
Luke
Seven Elevn to jeden z najlepszych klubów w mieście. Ale jeśli chciałem znowu ją zobaczyć to nie było innego wyjścia jak pójść tam. Szybko się przebrałem i złapałem za kluczyki. Porsche Panamera zamruczało jak tylko odpaliłem silnik. Punktualnie o 21 stałem już pod budynkiem. Przez myśl przeszło mi jeszcze ile kasy przyjdzie mi dać ochroniarzowi żeby mnie wpuścił. Z tego co słyszałem trzeba dokonywać rezerwacji albo czegoś w tym rodzaju. Stanąłem w kolejce jednak ktoś złapał mnie za ramię i szarpnął mocno w prawo.
- Proszę za mną Panie Hemmings. - powiedziała kobieta. Na oko miała koło 30-stki. Rudę loki spięła w koński ogon. Zwinnym krokiem przeprowadziła
nas koło bramkarza. W środku kłębiło się mnóstwo ludzi. Poszedłem do baru. Wypiłem drinka i rozglądnąłem dyskretnie. Ale nic z tego.
"tak jej nie znajdę" pomyślałem i poszedłem na balkon. Nie wiem jak określić to miejsce. Na dole jest parkiet i bar a na tym niewielkim pięterku tak
jakby punkt obserwacyjny i klika stolików z krzesłami. Zgrabnie wyminąłem parę obściskującą się w kącie i po raz kolejny spojrzałem na salę. Dopiero z tego miejsca widać ile tu ludzi. Mogło być ich z 500 jak ja mam znaleźć akurat jedną konkretną dziewczynę?! Naglę piosenka zmieniła się na szybszą. Ludzie rozstąpili się a na parkiet weszła niewielka grupka. Wszyscy ubrani byli na czarno i mieli full cap'y. Jednak pewna dziewczyna wyróżniała się. Miała również czarne ubranie i dresy z długim klinem oraz trampki. Jednak jako jedyna miała bluzkę z rękawami w 3/4,z białym napisem BAD w dodatku odsłoniła swój zgrabny brzuch. Oprócz tego na jej czapce zamiast znaczka był biały napis BOY. Niemal rzuciłem się na schody. Gdy już stałem w zasięgu wzroku dziewczyny jeszcze raz się jej przyjrzałem. Podobnie jak reszta grupy stała obrzucając wzrokiem salę.
Włosy schowała pod full capem a na twarzy miała ciemne okulary. Ale nie to ją zdradziło zrobił to czarny kolczyk w nosie podobny do tego który ja mam w wardze. W końcu zaczęli tańczyć.. Ness stała w centrum. Jej ruchy naprawdę były zadziwiające.
Potem została sama z jakimś chłopakiem. Są naprawdę świetni. W między czasie do łączył do nich kolejny. Zastanawiało mnie czy odważy się na solówkę. Nie myliłem się.Gdy tańczyła zauważyłem tatuaż na jej lewym boku. Pióro? ciekawe czemu ono.
Muzyka umilkła a ludzie wrócili do normalnych wygibasów. Ona? a gdzie jest ona? rozejrzałem się po sali. Nic. Nagle telefon w mojej kieszeni za wibrował. SMS.
"Jestem na dachu. Drzwi na wprost"
Poszedłem we wskazanym kierunku. Korytarzem prosto trafiłem do windy. Na ostatnim piętrze bez większych problemów odnalazłem wejście na dach. Pchnąłem klapę i podciągnąłem na łokciach. Stanąłem na betonowej powierzchni i wtedy ją zobaczyłem. Blond włosy rozwiewał wiatr. Bawiła się czapką.
-Jeśli nie chciałaś rzucać się w oczy mogłaś nie tańczyć. - zacząłem.
- Wtedy byś mnie nie znalazł a tak mogłam się chociaż popisać. - odpyskowała.
Przez myśl przeszło mi "moja szkoła", ale nie było czasu się zastanawiać dlaczego akurat to zdanie.
-Jesteś dobra w tańcu. A wyścigi? - zagadnąłem.
Spojrzała na mnie nie pewnie.
- Kiedyś byłam alfą.- szepnęła cicho.
Szok. Kto by pomyślał skoro nią była to oznacza tylko jedno.
- Dlaczego odeszłaś?
-Bo musiałam chronić bliskich a to było ważniejsze niż motory.
-Zrezygnowałaś z pasji tylko po to żeby chronić rodzinę? proszę, proszę to się chwali.
-Taniec to też moja pasja. A rodzinę ma się tylko jedną. - uśmiechnęła się kwaśno.
- To prawda. Dobra z ciebie alfa.
-Dziękuje a teraz żegnaj. Twój czas minął.
Spróbowała zgrabnie mnie wyminąć ale zdążyłem złapać ją za łokieć.
-Dlaczego tak szybko odchodzisz?
- Mówiłam ci już. Jesteś niebezpieczny.
Zaśmiałem się a ona zgromiła mnie wzrokiem.
- Mam wrażenie że coś ukrywasz.
- Zdaję ci się. żegnaj
Wyrwała się ale tym razem znowu ją złapałem przyciągając do siebie.
- Nie uciekniesz mi.
Na potwierdzenie swoich słów złożyłem na jej ustach pocałunek. Odsunęła się szybko,uderzając mnie otwartą dłonią w twarz. Spojrzała na mnie przestraszonym wzrokiem i sama znowu się zbliżyła całując namiętnie.
-Nienawidzę cię- szepnęła między pocałunkami.
-Wątpię.- uśmiechnąłem się.
W końcu odsunęliśmy się od siebie a Vannessa zniknęła w mroku nocy.
To dopiero początek pomyślałem wracając na dół, do domu.
Vanessa
-Cholera jasna znowu się dałam.- przeklinałam wchodząc do mieszkania.
Znowu dałam się podejść.Co ja narobiłam miałam wejść i wyjść. Pogadać, zmobilizować a nie się z nim całować. Gdyby Jordan wiedziała co ja wyprawiam zabiłaby mnie jak nic. W sumie nawet bym jej pomogła i jeszcze niczym cheerleaderka zakrzyknęła żeby jednak mnie udusiła. W tej chwili sama jestem w stanie podciąć sobie gardło ale z drugiej strony nie mogłam wyrzucić z głowy jego ciepłych ust,pocałunku, dotyku.
Niech to szlag gdzie jest nóż?! pomyślałam.
-Halo? - odebrałam telefon.
-Ness? Jesteś cudotwórcą.
-Diana? co się stało? -zdziwiłam się.
- Luke z samego rana idzie na terapię. Wieczorem na wyścig. A odkąd wrócił wypytuję o wszystko. Mamy mu streścić wszystko do dnia wypadku, rozumiesz to?
Kolejny powód dla którego powinnam sobie strzelić w łeb. On ma nadzieje, on liczy że z nim będę. A ja nie mogę.
-Ciesze się. - powiedziałam bez krzty radości.
-Wątpię. Opowiadaj co się stało?
Streściłam blondynce wydarzenia z klubu.
-OMG, kibicuję wam. - pisnęła do słuchawki.
-Oszalałaś? Wiesz że my..
-Wiem, ale ta twoja agencja zapewnia ochronę więc przemyśl to.
Nim zdążyłam zareagować rozłączyła się.
Może miała racje, ale Jordan wyraźnie powiedziała że nie toleruję romansów w pracy. A co na to Sebastian? Nie chcę go skrzywdzić bo tyle dla mnie zrobił. Chłopcy się odnajdują a Hemmings? Mogłoby mu być ciężko. Z resztą nie mogę go wciągać do tej pracy. Lepiej żeby on pozostał wolny. Dotknęłam obrączki na szyi.
-Zawsze będę cię chronić. Obiecuję. - szepnęłam a po policzku popłynęła zapominania łza.
Hejo :* na początek przepraszam za te linki do tańca ale nie potrafię opisywać tańca no zabijcie mnie nie potrafię dlatego szukałam linków. Mam nadziej że choć trochę pomogły :) Przepraszam też za tandetny rozdział :C I'M SO SORRY. Oprócz tego pojawiła się nowa zakładka z nowym ff :) Jest ono autorstwa ojej koleżanki :) więc zapraszam was serdecznie :) Jej ff jest nie typowe bo główna bohaterka jest niewidoma więc trochę ciężko pisać gdy jest się sprawny ale mam nadziej że wam się spodoba :)
Tak wiec zostawiajcie ślady po sobie tutaj i na wattpadzie :) (wystarczy kliknąć na zdj a otworzy wam się ff:)
Komentarze,obserwacje tu jak i gwiazdki i komy tam również mile widziane :)
Miłego czytania :*
Raven
sobota, 7 lutego 2015
Rozdział 5
Ważna notka pod rozdziałem :) uprzejmie proszę o przeczytanie :)
Przepraszam za muzykę może nie pasować bo wybierana na szybko :/
Music: klik
Vanessa
Nagle wiadomość. Niechętnie sięgnęłam po telefon.
Od nieznany: Powiedz że choć trochę za mną tęsknisz :'(
Zdezorientowana patrzyłam na ekran. Dziś jest tak wariacki dzień że postanowiłam odpisać.
Do nieznany: Zależy o kogo chodzi :)
Odpowiedź przyszła błyskawicznie.
Od nieznany: A jak myślisz?
Do nieznany: Nie wiem ty mi powiedz.
Od nieznany: Podpowiedź. Masz słodkie usta.
Do nieznany: Luke ty świnino skąd masz mój numer? :O
Od Luke: Nie ważne. Liczy się to że go mam.
Do Luke: Nie na długo. A teraz spadaj.
Od Luke: Nigdy.
Nie wiedziałam co odpisać. Przecież nie mogę z nim pisać, przebywać nic po prostu nic. Szkoda tylko że on tego nie rozumie. Ashton i Diana mnie zabiją a Jordan jak się dowie to mnie jeszcze dobije i zakopię. Co ja mam zrobić nie mogę go tak po prostu zostawić bo się domyśli. Jeśli już nie skojarzył mnie z Cornelią. Chwilami patrzył na zdjęcie nagrobkowe i na mnie takim wzrokiem że miałam wrażenie iż zaraz mi powie "Cześć Cortni." Do tego ten pocałunek nie mogłam wyrzucić go z głowy. Zabiją nas. A jeśli nie nas to mnie. Prawdę mówiąc gdybym to ja miała umrzeć z przyjemnością pozwoliłabym się zabić ale musiałabym mieć 100% pewność że nikt z moich bliskich na tym nie ucierpi. Być może popłakali by za
mną jakiś czas a potem by zapomnieli jak wszyscy. Wyciszyłam telefon i spróbowałam zasnąć. Jednak Morfeusz nie chciał mnie w swojej krainie. Przez całą noc mnie do niej nie wpuszczał a jeśli już to robił to na krótko i obdarowywał mnie koszmarami. Koło czwartej nad ranem mój mózg błagał o chociaż odrobinę snu. Udało mi się zasnąć jednak 3 godziny potem musiałam wstać. Niczym automat ubrałam się i pojechałam do agencji.
Rzuciłam krótkie "cześć" do Sebastiana i poszłam dalej. Uprosiłam Mercedes żeby zrobiła mi kawę.To starsza kobieta jest tutaj sama nie wiem, sekretarką Jordan albo kimś w tym rodzaju. Po wlaniu w siebie jakiś 0,5l kofeiny poszłam do biura. Opadłam na krzesło i niemal na nim usnęłam. Z chwili spokoju wyrwał mnie trzask drzwiami. Niechętnie otworzyłam oczy. Jak tylko zobaczyłam wściekła Jordan znowu je zamknęłam.
-Nie udawaj że śpisz! - wrzasnęła.
Posłusznie wyprostowałam się na fotelu zaś kobieta pomachała mi przed twarzą jakimiś papierami. Złapałam je uważnie sprawdzając.
-Szpiegujesz mnie? - zdziwiłam się.
- Nie. Sprawdzam tylko czy nie kontaktujesz się z rodziną.
- Ale ja nie kontaktuje się z nikim poza Ashtonem i Dianą. - odpowiedziałam przeglądając bilingi.Wszystkie połączenia, numery z którymi się kontaktowałam.
-W takim razie co robi na końcu numer Hemmingsa?- zapytała mordując mnie wzrokiem.
Złapałam za telefon i poprosiłam o przyjście Sebastiana Levy'ego.
-Wytłumacz proszę swojej matce dlaczego poszłam na cmentarz. - powiedziałam.
Bas usiadł na fotelu obok swojej opiekunki i zaczął tłumaczyć. Słucha go w totalnym szoku. Nie wierzyła mu co widać było na jej twarzy.
-A to że spotkałam tam Luke'a to przypadek. Naprawdę tego nie planowałam.
-Skąd ma twój numer.?- rzuciła niewzruszona.
-Nie wiem. - nie kłamałam naprawdę tego nie wiedziałam.
- Powiedzmy że ci wierzę. - burknęła i wyszła.
Jak tylko drzwi się za nią zamknęły opadłam na podłogę. Levy bez słowa podszedł mnie przytulić, pozwalając wypłakać się.
-Pomóż mi. - załkałam.- Pomóż mi się uwolnić od kogoś kogo kocham ponad własne życie.
- Czy na pewno tego chcesz?- zapytał patrząc mi prosto w oczy.
No właśnie i tu był kolejny problem. Chęć ucieczki od niebieskookiego blondyna była silniejsza ode mnie. Chciałam go tylko chronić ale nie potrafię bo ciągle do niego wracam nawet nieświadomie. Wyrwałam się z objęć przyjaciela i wyszłam z biura. Po drodze zadzwoniłam do Ashtona.
Ledwo otworzyłam drzwi mieszkania a chłopak rzucił się mnie przytulić.
- Wiem już o wszystkim.
-Myślałam że na przywitanie mówi się cześć lub dzień dobry ale jak kto woli. - rzuciłam nawet nie próbując udawać dobrego humoru.
Usiedliśmy na kanapie. Chłopak podał mi wodę a sam upił łyk soku.
-Czy ty mi uwierzysz jeśli powiem że to był przypadek? - szepnęłam.
Na początku nie zrozumiał co miałam na myśli ale po chwili spojrzał na mnie w zamyśleniu.
- Powiem że tak. Jednak cały czas zastanawiam się jak to się stało.
-Cholerny przypadek.- zacisnęłam dłonie w pięści próbując się nie rozpłakać.
-Przecież ty nie wierzysz w przypadki.- wbił we mnie wzrok.
- Wiem ale tym razem to było głupie zrządzenie losu. Wiesz że nie naraziłabym go tylko dla durnej zachcianki.
-Wiem. Zbyt dobrze cię znam. Ale Li na litość boską nie zdajesz sobie nawet sprawy co zrobiłaś.
- Chyba zdaje sobie sprawę. Wkurwiłam Jordan, zraniłam Sebastiana a Luke fantazjuje w najlepsze.
- Co do tego ostatniego to raczej nie do końca. Przywróciłaś mu nadzieje on wierzy że może odzyskać pamięć. Zanim się pojawiłaś on miał przebłysk świadomości. Przypomniał sobie wasze pierwsze spotkanie. Po waszym pocałunku przypomniał sobie coś jeszcze.
Musiałam mieć dziwną minę bo Ash zaczął chichotać. Tęskniłam za jego śmiechem. Jest taki charakterystyczny. Właściwie to jego"hi hi ha hi ho" można albo kochać albo nienawidzić. Ja go lubiłam choć czasami potrafiło być naprawdę irytujące.
-Spokojnie.- zapewnił- To nic strasznego. Przypomniał sobie wasz 1 kiss i to jak bardzo cię kochał. A nawet wyścigi. Wrócił do nich.
Spojrzałam na przyjaciela . Szczęście pomieszane z szokiem było tak wielkie że rzuciłam mu się na szyje automatycznie.
- To świetnie. - zawołałam również się śmiejąc.
- Sprawdź telefon błagam. Bo chłopaczyna zaczyna usychać z tęsknoty.
-Nie...
-Wiem ale kilka niegroźnych SMS-ów powinno go zmobilizować.- przerwał mi.
Zgodziłam się niechętnie. Jednak odłożyłam tą sprawę na później i dalej rozmawiałam z przyjacielem. Opowiadał o całej naszej zwariowanej rodzince. U wujka i Kim w porządku poza tym że będę mieć malutką kuzynkę. Kimberly jest w ciąży. Calum dalej nikogo nie ma choć nie przebiera w dziewczynach. Z kolei Mike dalej próbuje wyśledzić tajemniczego prześladowcę. Moja przyszywana ciotka wkręciła go do agencji podobnie jak Hood'a. Mieli za to w porządku kasę a robili naprawdę dużo. Chwilami miałam wrażenie że Clifford zdobył przychylność mojej szefowej co jest ogromnym sukcesem biorąc pod uwagę że do tej pory traktowała ich jak zwykłych kryminalistyków. Chłopcy nie chcieli na początku współpracować
jednak Irwin przekonał ich. Każdy jakoś uporządkował swoje życie. Nawet Babcia Louisa. Znalazła sobie faceta. Nie jaki Pan Lord. Connor Lord to bardzo miły człowiek. Pamiętam go jeszcze z czasów dzieciństwa gdy chodziłam do jego sklepiku. Jedyną osobą tkwiącą w rozterce jest Hemmo.
Luki w pamięci nie ułatwiały mu normalnego funkcjonowania. Ale od czasu naszego spotkania jego humor nieco się poprawił, chęć wrócenia do normalności się wzmocniła. Cieszyłam się że przeszła mu depresja w którą powoli popadał z mojego powodu. Obiecałam sobie jak i Ashtonowi że kiedy dopadniemy tego drania spróbuję z Luke'iem na poważnie. Że zaczniemy od nowa. Może kiedyś dowiedziałby się że tak naprawdę nigdy nie stracił Corneli bo cały czas była obok. Już dobrze po południu gdy Ash upewnił się że ze mną ok postanowił zostawić mnie samą. Jak tylko wyszedł złapałam za telefon.
-O mateńko!- zawołałam patrząc na ekran.
30 nieodebranych połączeń. Każde od niebieskookiego. 17 wiadomości tekstowych również od niego. Odczytałam pierwszą z brzegu.
Przepraszam że tak cię męczę. Ale jest w tobie coś co nie pozwala mi zapomnieć. Błagam cię odezwij się. :c
Otworzyłam następną i przysięgam że popłakałam się czytając ją.
Przegiąłem wiem o tym. Ale tak bardzo chcę znowu cię zobaczyć. Spojrzeć w piękne ciemne oczy które ukrywasz pod soczewkami. Przytulić. Usłyszeć twój głos. Zobaczyć uśmiech. Chcę poczuć się tak kurewsko dobrze mając cię obok. Wiem że nasze spotkanie nie było przypadkowe i ty również o tym wiesz.
Może faktycznie to nie był przypadek. Może los naprawdę chcę żebyśmy znowu się spotkali. Nawet jeśli nie moglibyśmy być razem to i tak mamy być obok siebie. Trochę to dziwne. Ale jeśli to wróci mu normalne życie mogę się poświęcić. Kto jak nie ja wie że nic nie dzieje się przypadkowo. Los daje nam znaki a my musimy umieć je odczytywać. Poznanie blondyna nie było głupim incydentem. Ktoś u góry to zaplanował. Tak samo jest teraz. Jeśli ten ktoś chcę żebym pilnowała mojego największego szczęścia zrobię to. Czas nauczyć się odczytywać wiadomości które dostaję z nieba.
Wystukałam numer blondyna i wysłałam wiadomość.
"Dziś wieczorem w Seven Eleven. O 21. Jeśli uda ci się mnie znaleźć :) "
Przepraszam za muzykę może nie pasować bo wybierana na szybko :/
Music: klik
Vanessa
Nagle wiadomość. Niechętnie sięgnęłam po telefon.
Od nieznany: Powiedz że choć trochę za mną tęsknisz :'(
Zdezorientowana patrzyłam na ekran. Dziś jest tak wariacki dzień że postanowiłam odpisać.
Do nieznany: Zależy o kogo chodzi :)
Odpowiedź przyszła błyskawicznie.
Od nieznany: A jak myślisz?
Do nieznany: Nie wiem ty mi powiedz.
Od nieznany: Podpowiedź. Masz słodkie usta.
Do nieznany: Luke ty świnino skąd masz mój numer? :O
Od Luke: Nie ważne. Liczy się to że go mam.
Do Luke: Nie na długo. A teraz spadaj.
Od Luke: Nigdy.
Nie wiedziałam co odpisać. Przecież nie mogę z nim pisać, przebywać nic po prostu nic. Szkoda tylko że on tego nie rozumie. Ashton i Diana mnie zabiją a Jordan jak się dowie to mnie jeszcze dobije i zakopię. Co ja mam zrobić nie mogę go tak po prostu zostawić bo się domyśli. Jeśli już nie skojarzył mnie z Cornelią. Chwilami patrzył na zdjęcie nagrobkowe i na mnie takim wzrokiem że miałam wrażenie iż zaraz mi powie "Cześć Cortni." Do tego ten pocałunek nie mogłam wyrzucić go z głowy. Zabiją nas. A jeśli nie nas to mnie. Prawdę mówiąc gdybym to ja miała umrzeć z przyjemnością pozwoliłabym się zabić ale musiałabym mieć 100% pewność że nikt z moich bliskich na tym nie ucierpi. Być może popłakali by za
mną jakiś czas a potem by zapomnieli jak wszyscy. Wyciszyłam telefon i spróbowałam zasnąć. Jednak Morfeusz nie chciał mnie w swojej krainie. Przez całą noc mnie do niej nie wpuszczał a jeśli już to robił to na krótko i obdarowywał mnie koszmarami. Koło czwartej nad ranem mój mózg błagał o chociaż odrobinę snu. Udało mi się zasnąć jednak 3 godziny potem musiałam wstać. Niczym automat ubrałam się i pojechałam do agencji.
Rzuciłam krótkie "cześć" do Sebastiana i poszłam dalej. Uprosiłam Mercedes żeby zrobiła mi kawę.To starsza kobieta jest tutaj sama nie wiem, sekretarką Jordan albo kimś w tym rodzaju. Po wlaniu w siebie jakiś 0,5l kofeiny poszłam do biura. Opadłam na krzesło i niemal na nim usnęłam. Z chwili spokoju wyrwał mnie trzask drzwiami. Niechętnie otworzyłam oczy. Jak tylko zobaczyłam wściekła Jordan znowu je zamknęłam.
-Nie udawaj że śpisz! - wrzasnęła.
Posłusznie wyprostowałam się na fotelu zaś kobieta pomachała mi przed twarzą jakimiś papierami. Złapałam je uważnie sprawdzając.
-Szpiegujesz mnie? - zdziwiłam się.
- Nie. Sprawdzam tylko czy nie kontaktujesz się z rodziną.
- Ale ja nie kontaktuje się z nikim poza Ashtonem i Dianą. - odpowiedziałam przeglądając bilingi.Wszystkie połączenia, numery z którymi się kontaktowałam.
-W takim razie co robi na końcu numer Hemmingsa?- zapytała mordując mnie wzrokiem.
Złapałam za telefon i poprosiłam o przyjście Sebastiana Levy'ego.
-Wytłumacz proszę swojej matce dlaczego poszłam na cmentarz. - powiedziałam.
Bas usiadł na fotelu obok swojej opiekunki i zaczął tłumaczyć. Słucha go w totalnym szoku. Nie wierzyła mu co widać było na jej twarzy.
-A to że spotkałam tam Luke'a to przypadek. Naprawdę tego nie planowałam.
-Skąd ma twój numer.?- rzuciła niewzruszona.
-Nie wiem. - nie kłamałam naprawdę tego nie wiedziałam.
- Powiedzmy że ci wierzę. - burknęła i wyszła.
Jak tylko drzwi się za nią zamknęły opadłam na podłogę. Levy bez słowa podszedł mnie przytulić, pozwalając wypłakać się.
-Pomóż mi. - załkałam.- Pomóż mi się uwolnić od kogoś kogo kocham ponad własne życie.
- Czy na pewno tego chcesz?- zapytał patrząc mi prosto w oczy.
No właśnie i tu był kolejny problem. Chęć ucieczki od niebieskookiego blondyna była silniejsza ode mnie. Chciałam go tylko chronić ale nie potrafię bo ciągle do niego wracam nawet nieświadomie. Wyrwałam się z objęć przyjaciela i wyszłam z biura. Po drodze zadzwoniłam do Ashtona.
Ledwo otworzyłam drzwi mieszkania a chłopak rzucił się mnie przytulić.
- Wiem już o wszystkim.
-Myślałam że na przywitanie mówi się cześć lub dzień dobry ale jak kto woli. - rzuciłam nawet nie próbując udawać dobrego humoru.
Usiedliśmy na kanapie. Chłopak podał mi wodę a sam upił łyk soku.
-Czy ty mi uwierzysz jeśli powiem że to był przypadek? - szepnęłam.
Na początku nie zrozumiał co miałam na myśli ale po chwili spojrzał na mnie w zamyśleniu.
- Powiem że tak. Jednak cały czas zastanawiam się jak to się stało.
-Cholerny przypadek.- zacisnęłam dłonie w pięści próbując się nie rozpłakać.
-Przecież ty nie wierzysz w przypadki.- wbił we mnie wzrok.
- Wiem ale tym razem to było głupie zrządzenie losu. Wiesz że nie naraziłabym go tylko dla durnej zachcianki.
-Wiem. Zbyt dobrze cię znam. Ale Li na litość boską nie zdajesz sobie nawet sprawy co zrobiłaś.
- Chyba zdaje sobie sprawę. Wkurwiłam Jordan, zraniłam Sebastiana a Luke fantazjuje w najlepsze.
- Co do tego ostatniego to raczej nie do końca. Przywróciłaś mu nadzieje on wierzy że może odzyskać pamięć. Zanim się pojawiłaś on miał przebłysk świadomości. Przypomniał sobie wasze pierwsze spotkanie. Po waszym pocałunku przypomniał sobie coś jeszcze.
Musiałam mieć dziwną minę bo Ash zaczął chichotać. Tęskniłam za jego śmiechem. Jest taki charakterystyczny. Właściwie to jego"hi hi ha hi ho" można albo kochać albo nienawidzić. Ja go lubiłam choć czasami potrafiło być naprawdę irytujące.
-Spokojnie.- zapewnił- To nic strasznego. Przypomniał sobie wasz 1 kiss i to jak bardzo cię kochał. A nawet wyścigi. Wrócił do nich.
Spojrzałam na przyjaciela . Szczęście pomieszane z szokiem było tak wielkie że rzuciłam mu się na szyje automatycznie.
- To świetnie. - zawołałam również się śmiejąc.
- Sprawdź telefon błagam. Bo chłopaczyna zaczyna usychać z tęsknoty.
-Nie...
-Wiem ale kilka niegroźnych SMS-ów powinno go zmobilizować.- przerwał mi.
Zgodziłam się niechętnie. Jednak odłożyłam tą sprawę na później i dalej rozmawiałam z przyjacielem. Opowiadał o całej naszej zwariowanej rodzince. U wujka i Kim w porządku poza tym że będę mieć malutką kuzynkę. Kimberly jest w ciąży. Calum dalej nikogo nie ma choć nie przebiera w dziewczynach. Z kolei Mike dalej próbuje wyśledzić tajemniczego prześladowcę. Moja przyszywana ciotka wkręciła go do agencji podobnie jak Hood'a. Mieli za to w porządku kasę a robili naprawdę dużo. Chwilami miałam wrażenie że Clifford zdobył przychylność mojej szefowej co jest ogromnym sukcesem biorąc pod uwagę że do tej pory traktowała ich jak zwykłych kryminalistyków. Chłopcy nie chcieli na początku współpracować
jednak Irwin przekonał ich. Każdy jakoś uporządkował swoje życie. Nawet Babcia Louisa. Znalazła sobie faceta. Nie jaki Pan Lord. Connor Lord to bardzo miły człowiek. Pamiętam go jeszcze z czasów dzieciństwa gdy chodziłam do jego sklepiku. Jedyną osobą tkwiącą w rozterce jest Hemmo.
Luki w pamięci nie ułatwiały mu normalnego funkcjonowania. Ale od czasu naszego spotkania jego humor nieco się poprawił, chęć wrócenia do normalności się wzmocniła. Cieszyłam się że przeszła mu depresja w którą powoli popadał z mojego powodu. Obiecałam sobie jak i Ashtonowi że kiedy dopadniemy tego drania spróbuję z Luke'iem na poważnie. Że zaczniemy od nowa. Może kiedyś dowiedziałby się że tak naprawdę nigdy nie stracił Corneli bo cały czas była obok. Już dobrze po południu gdy Ash upewnił się że ze mną ok postanowił zostawić mnie samą. Jak tylko wyszedł złapałam za telefon.
-O mateńko!- zawołałam patrząc na ekran.
30 nieodebranych połączeń. Każde od niebieskookiego. 17 wiadomości tekstowych również od niego. Odczytałam pierwszą z brzegu.
Przepraszam że tak cię męczę. Ale jest w tobie coś co nie pozwala mi zapomnieć. Błagam cię odezwij się. :c
Otworzyłam następną i przysięgam że popłakałam się czytając ją.
Przegiąłem wiem o tym. Ale tak bardzo chcę znowu cię zobaczyć. Spojrzeć w piękne ciemne oczy które ukrywasz pod soczewkami. Przytulić. Usłyszeć twój głos. Zobaczyć uśmiech. Chcę poczuć się tak kurewsko dobrze mając cię obok. Wiem że nasze spotkanie nie było przypadkowe i ty również o tym wiesz.
Może faktycznie to nie był przypadek. Może los naprawdę chcę żebyśmy znowu się spotkali. Nawet jeśli nie moglibyśmy być razem to i tak mamy być obok siebie. Trochę to dziwne. Ale jeśli to wróci mu normalne życie mogę się poświęcić. Kto jak nie ja wie że nic nie dzieje się przypadkowo. Los daje nam znaki a my musimy umieć je odczytywać. Poznanie blondyna nie było głupim incydentem. Ktoś u góry to zaplanował. Tak samo jest teraz. Jeśli ten ktoś chcę żebym pilnowała mojego największego szczęścia zrobię to. Czas nauczyć się odczytywać wiadomości które dostaję z nieba.
Wystukałam numer blondyna i wysłałam wiadomość.
"Dziś wieczorem w Seven Eleven. O 21. Jeśli uda ci się mnie znaleźć :) "
Hej skarby :** Ostatnio zaczęłam odzyskiwać wenę na miarę możliwości wiec przyszłam do was z nowym rozdziałem :) ale teraz muszę was też ochrzanić. No kurwa trochę was obserwuje ten blog i patrzeć na komentarze pod przednimi rozdziałami to trochę i było. Nie wiele ale były a teraz ledwo jeden jest :c to naprawdę bardzo smutne. Owszem nie jestem jaką sławną pisarką ale wasze komentarze mobilizują mnie do pracy. Poza tym widać często że nie czytacie notek pod rozdziałami. Jeśli sytuacja się trochę nie poprawi z tymi komentarzami i obserwacjami to niestety będę zmuszona usunąć blog :C
Wszystko w waszych rękach.
Miłego czytania :)
Raven.
wtorek, 3 lutego 2015
Rozdział 4
Luke
Minął miesiąc,3 tygodnie,5 dni, 4 godziny,28 min i wiele milionów sekund odkąd jej nie ma. Odkąd straciłem pamięć a wraz z nią serce i uczucia. Wszyscy odradzali mi wyjazd tam ale ja nie potrafię już wytrzymać. Muszę to zrobić choćby miałoby to mnie załamać. Choćbym miał oszaleć jeszcze bardziej niż teraz. Wsiadłem na motor i pojechałem na cmentarz. Na zewnątrz było pochmurno, zdaje się że zbiera się na deszcz. W porze zimowej to właśnie deszcz obniżał temperatury. Ale to zabawne że akurat kiedy do niej przyjechałem ma padać. Zupełnie jakby niebo płakało razem ze mną że jej nie ma.Kupiłem po drodze bukiet białych róż i lili. Zostawiłem motor w pobliżu i poszedłem zmierzyć się z bólem. Spojrzałem na nagrobek na którym wyryto imię i nazwisko mojej ukochanej. Napis pod danymi jakoś nie pasował. "Spoczywaj w spokoju aniele". Ścigała się , motoryzacja to było 3/4 jej życia powinno być tam raczej młody wilku a nie aniele. Skąd młody wilk? Wilkami nazywa się dzieciaki takie jak ja albo ona. Takie dla których wyścigi,motory,szybkie samochody to niemal cały świat.Ona była alfą. Red White to żywa legenda, to ona utrzymywała stado razem a teraz? Nikt jej nie zastąpi. Uklęknąłem na trawie patrząc na zdjęcie nagrobkowe. Łzy same napłynęły mi do oczu. Musnąłem marmur dłonią i wtedy poczułem dziwne
ciepło.Powieki same się zamknęły a w głowie pojawiły obrazy. Zobaczyłem restaurację,Dianę i ją. To Cornelia. Skupiłem całą uwagę na wspomnieniach. Jednak jak szybko się pojawiły tak szybko zniknęły.
-Cholera- zakląłem.
-Chyba nie przeklinasz zmarłej - usłyszałem za sobą.
Odwróciłem się i zobaczyłem niewysoką dziewczynę o krótkich blond włosach sięgających jej zaledwie do ramion. Miała na sobie kurtkę, spodnie a nawet buty w czarnym kolorze. Nie jestem pewien ale chyba są ze skóry. Wyglądała bardzo seksownie w wysokich butach i spodniach podkreślających jej zgrabne nogi. Biała koszulka wystawała spod kurtki. Ciemne oczy bystro patrzyły spod wachlarza rzęs zaś na nosie gościły
okulary. Oprócz nich był tam też kolczyk.
- Nie nie ją. - odpowiedziałem.
-To dobrze.Może była wredną suką ale miała uczucia.
-Skąd o tym wiesz? - zdziwiłem się.
-Byłam jej bliską przyjaciółką. Nie chwaliła się o tym nikomu. To był nasz sekret.
Uklękła obok mnie i również wpatrzyła w grób.
-Miała wiele sekretów. - dopowiedziałem.
-Możliwe ale wbrew pozorom bardzo cię kochała.
Oboje spojrzeliśmy na siebie a potem znowu na zdjęcie.
-Dobrze ją znałaś. Prawda? - zapytałem.
-Tak. I wiem że ty chyba też ją kochałeś albo czułeś coś na kształt miłości.
Zamurowało mnie. Do tej pory każdy przekonywał mnie że ją kochałem. Nawet sam to odczuwałem czasami a może wpłynęli na mnie tak bardzo że
sobie to uroiłem. Tak czy siak nikt nigdy nie powiedział że mógłbym jej nie kochać. A ta blondyna mówi prosto z mostu że chyba ją kochałem.
-Co znaczy chyba? - zdziwiłem się.
-Prowadziliście tyle walk. Kłótnie,spory i namiętność. Istne niebezpieczeństwo. Ale taka jest miłość. Niebezpieczna. Dostarcza ci jeszcze więcej adrenaliny i dreszczyku emocji niż wyścigi czy najlepsza FIFA na świecie. Otumania niczym narkotyk. Robi z ciebie niewolnika a ty mimo to chcesz tego więcej. Bo miłość to rodzaj więzienia. - zakończyła.
Spojrzałem jeszcze raz w jej ciemne oczy. Tym razem ta chwila trwała nieco dłużej bo zdołała zmrozić krew w żyłach. Coś mówiło mi ze znam tą dziewczynę ale nie wiem skąd.
Nim zdążyłem zareagować wsadziła czerwoną różę do białego bukietu i poszła w stronę samochodu.
- Zaczekaj. - zawołałem łapiąc ją za nadgarstek.
- Wilki muszą trzymać się razem. Pamiętaj o tym i jeszcze jedno. Spróbuj żyć od nowa, zakochaj się poczuj to niebezpieczeństwo. - poprosiła.
- Nie potrafię bo czuję się jakbym ją zdradzał.
-Żyj tak jak kiedyś. Jestem pewna że chciałaby żebyś był szczęśliwy.
- W takim razie chcę dożywocie. Chcę dożywocie w więzieniu o którym mówiłaś.
- Ale nie ze mną. - powiedziała śmiejąc się perliście. - Żegnaj Lucasie Hemmingsie.
-Nigdy nie mów żegnaj to to odbiera nadzieje na ponowne spotkanie. A jeśli nie ma tej nadziei to oznacza zapomnienie.
- Skąd wiesz że zapomnę? - zapytała patrząc mi prosto w oczy.
- Strzelam. Bo większość ludzi zapomina.
Wyszarpnęła rękę i poszła do samochodu. Szybko ją dogoniłem i przygwoździłem do niego. Położyłem obie dłonie obok jej ramion i przysunąłem na tyle blisko by nie mogła uciec.
- Czy teraz nie czujesz że ją zdradzasz? - rzuciła prowokacyjnie. Przygryzła wargę licząc że powiem że tak. Ale nic z tego wcale tego nie czułem co było dla mnie dziwne.
-Nie. Ale to może dlatego że dobrze ją znałaś.
-Równie dobrze twoja dziewczyna mogła by pieprzyć się z twoim najlepszym kumplem. Gdybyś ich złapał i zapytał czemu cię zdradza mogła by ci odpowiedzieć że wcale tego nie robi bo przecież dobrze znasz gościa z którym się jebała.
Roześmialiśmy się oboje. Miała racja chcąc nie chcąc muszę to przyznać. Jednak ma w sobie coś takie co sprawstwo że chciałbym ją po prostu całować i przytulać. Oczywiście chciałbym czegoś więcej ale lepiej nie zagłębiać się w moje fantazje erotyczne.
- Ty jesteś inna. - powiedziałem nachylając się. Jej ciepły oddech musnął mój policzek. Nie wytrzymałem i pocałowałem ją kącik ust. W przelocie zdążyłem bardzo delikatnie musnąć jej wargi.
- Jesteś dupkiem Hemmings. - powiedziała próbując się uwolnić.
- Być może. - pokiwałem głową - ale przystojnym dupkiem.
- Ciekawe gdzie ja to już słyszałam. - zakpiła.
- Nie wiem może jak kochałaś się z jakimś to myślałaś o mnie.
- Przecież cię nie znam. - wysyczała.
- Jak nie? Przecież przyjaźniłaś się z Cornelią.
Zamilkła i patrzyła na mnie morderczym wzrokiem. To było takie dziwne bo ja właściwie ją nim rozbierałam a ona marzyła jedynie o tym by mnie nim zabić. To się nazywa kontrast.
-A jak jest z tobą? Jakimi ludźmi sie otaczasz?
- Z takimi przy których czuję się bezpiecznie.
- A co czujesz przy mnie? - zapytałem zaintrygowany.
- Zdecydowane niebezpieczeństwo.
Tym razem wyrwała się i wsiadła do samochodu.
- Żegnaj Luke. - rzuciła.
Nim odjechała zdążyłem zapamiętać numer rejestracyjny wozu. A poza tym mój urok osobisty tak na nią zadziałał że jej uwadze umknął moment w którym wyjąłem jej telefon by przepisać jej numer.
- Do zobaczenia Vanesso. - szepnąłem wracając do domu.
Vanessa.
- Kurwa mać, niech cię szlag trafi. - klęłam. Cała się trzęsłam zupełnie jakbym dostała drgawek. Utrzymanie szklanki sprawiało mi trudność a co dopiero całej butelki whisky. Nałam sobie trochę Jacka do wielkiego kieliszka.
- No Daniels chociaż ty mnie nie zawiedź.
Gdy opróżniałam już 3 kielicha moje ręce nie dygotały już tak mocno. Odstawiłam alkohol i rzuciłam się na kanapę.
Sebastian radził mi pojechanie na swój grób po to bym mogła należycie pożegnać się ze swoim życiem przynajmniej na razie a tu proszę. Lucas wyrósł tam jak spod ziemi. Miałam ochotę zabić tego cwaniackiego debila. Udało mi się o nim na chwilę zapomnieć a on mimo amnezji zaczął się zachowywać jak dawniej. Kto by pomyślał ze tak szybko wróci do formy. Stop każdy by tak pomyślał z wyjątkiem mnie.
-Ness jesteś idiotką- skarciłam się na głos.
Teraz potrafiłam myśleć o jego ciepłych dłoniach na moim ciele,słodkich ustach,błękitnych oczach. Mój plan zapomnienia nie wypalił . Pora na plan B. Już pominę fakt że nie zdążyłam go opracować.
-Spokojnie. - powiedziałam sobie. - Jeśli nie wypalił plan A masz jeszcze B i 30 innych liter w alfabecie.
Roześmiałam się z własnej głupoty. Mogę sobie wmawiać że chce zapomnieć ale to kłamstwo. Ja chcę pamiętać. Każdy szczegół. Każdą pieszczotę,dotyk,pocałunek. Ciało nigdy tego nie zapomni. Nawet głowa Luke'a może tego nie pamiętać ale jego serce,ciało i dusza zawszę będą to pamiętać. Oboje tego nie zapomnimy. W inżynierii nazywa się to pamięcią plastyczną materiału,w chemii pamięcią substratu a w życiu tęsknotą.
To chyba najgorsze z wszystkich uczuć a przynajmniej jedno z gorszych. Jest wyniszczające, odbiera ci sen, możliwość względnego funkcjonowania.
Mogę się bronić przed tęsknotą,zazdrością i innymi zdradzieckimi emocjami. Ale nie uchronię się od miłości. Nawet jeśli będę trzymać się z ludźmi którzy są moim zdaniem bezpieczni i tak znajdę się między tymi którzy stwarzają zagrożenie. A dlaczego? Bo nie umiem żyć ze świadomością że miałabym żyć bez niego, że miałby mnie nie kochać. Nienawidzę cię Lucasie Robercie Hemmingsie. Nienawidzę cię z całego serca bo nie umiem żyć z tobą i nie umiem żyć bez ciebie. Nienawidzę cię równie mocno jak cię kocham. Bo nasza miłość jest wyjątkowa. Inna. Nikt nie potrafi poczuć jej a my ją czujemy bo dla niej żyjemy. Czujemy ją bo jest we wszystkim co kiedykolwiek znaliśmy. Samochody,motory, bliscy, wypadki. Dlaczego tak wiele na łączy? Dlaczego zawsze to co nas łączy nas rozdziela?
- Tak blisko a jednak daleko. Tak wiele nas łączy że aż nic. Jesteśmy początkiem końca. - wyszeptałam ze łzami skulając się w kłębek.
Nagle wiadomość. Niechętnie sięgnęłam po telefon.
Od nieznany: Powiedz że choć trochę za mną tęsknisz. :'(
Zdezorientowana patrzyłam na ekran. Dziś jest tak wariacki dzień że postanowiłam odpisać.
Do nieznany: .....
Minął miesiąc,3 tygodnie,5 dni, 4 godziny,28 min i wiele milionów sekund odkąd jej nie ma. Odkąd straciłem pamięć a wraz z nią serce i uczucia. Wszyscy odradzali mi wyjazd tam ale ja nie potrafię już wytrzymać. Muszę to zrobić choćby miałoby to mnie załamać. Choćbym miał oszaleć jeszcze bardziej niż teraz. Wsiadłem na motor i pojechałem na cmentarz. Na zewnątrz było pochmurno, zdaje się że zbiera się na deszcz. W porze zimowej to właśnie deszcz obniżał temperatury. Ale to zabawne że akurat kiedy do niej przyjechałem ma padać. Zupełnie jakby niebo płakało razem ze mną że jej nie ma.Kupiłem po drodze bukiet białych róż i lili. Zostawiłem motor w pobliżu i poszedłem zmierzyć się z bólem. Spojrzałem na nagrobek na którym wyryto imię i nazwisko mojej ukochanej. Napis pod danymi jakoś nie pasował. "Spoczywaj w spokoju aniele". Ścigała się , motoryzacja to było 3/4 jej życia powinno być tam raczej młody wilku a nie aniele. Skąd młody wilk? Wilkami nazywa się dzieciaki takie jak ja albo ona. Takie dla których wyścigi,motory,szybkie samochody to niemal cały świat.Ona była alfą. Red White to żywa legenda, to ona utrzymywała stado razem a teraz? Nikt jej nie zastąpi. Uklęknąłem na trawie patrząc na zdjęcie nagrobkowe. Łzy same napłynęły mi do oczu. Musnąłem marmur dłonią i wtedy poczułem dziwne
ciepło.Powieki same się zamknęły a w głowie pojawiły obrazy. Zobaczyłem restaurację,Dianę i ją. To Cornelia. Skupiłem całą uwagę na wspomnieniach. Jednak jak szybko się pojawiły tak szybko zniknęły.
-Cholera- zakląłem.
-Chyba nie przeklinasz zmarłej - usłyszałem za sobą.
Odwróciłem się i zobaczyłem niewysoką dziewczynę o krótkich blond włosach sięgających jej zaledwie do ramion. Miała na sobie kurtkę, spodnie a nawet buty w czarnym kolorze. Nie jestem pewien ale chyba są ze skóry. Wyglądała bardzo seksownie w wysokich butach i spodniach podkreślających jej zgrabne nogi. Biała koszulka wystawała spod kurtki. Ciemne oczy bystro patrzyły spod wachlarza rzęs zaś na nosie gościły
okulary. Oprócz nich był tam też kolczyk.
- Nie nie ją. - odpowiedziałem.
-To dobrze.Może była wredną suką ale miała uczucia.
-Skąd o tym wiesz? - zdziwiłem się.
-Byłam jej bliską przyjaciółką. Nie chwaliła się o tym nikomu. To był nasz sekret.
Uklękła obok mnie i również wpatrzyła w grób.
-Miała wiele sekretów. - dopowiedziałem.
-Możliwe ale wbrew pozorom bardzo cię kochała.
Oboje spojrzeliśmy na siebie a potem znowu na zdjęcie.
-Dobrze ją znałaś. Prawda? - zapytałem.
-Tak. I wiem że ty chyba też ją kochałeś albo czułeś coś na kształt miłości.
Zamurowało mnie. Do tej pory każdy przekonywał mnie że ją kochałem. Nawet sam to odczuwałem czasami a może wpłynęli na mnie tak bardzo że
sobie to uroiłem. Tak czy siak nikt nigdy nie powiedział że mógłbym jej nie kochać. A ta blondyna mówi prosto z mostu że chyba ją kochałem.
-Co znaczy chyba? - zdziwiłem się.
-Prowadziliście tyle walk. Kłótnie,spory i namiętność. Istne niebezpieczeństwo. Ale taka jest miłość. Niebezpieczna. Dostarcza ci jeszcze więcej adrenaliny i dreszczyku emocji niż wyścigi czy najlepsza FIFA na świecie. Otumania niczym narkotyk. Robi z ciebie niewolnika a ty mimo to chcesz tego więcej. Bo miłość to rodzaj więzienia. - zakończyła.
Spojrzałem jeszcze raz w jej ciemne oczy. Tym razem ta chwila trwała nieco dłużej bo zdołała zmrozić krew w żyłach. Coś mówiło mi ze znam tą dziewczynę ale nie wiem skąd.
Nim zdążyłem zareagować wsadziła czerwoną różę do białego bukietu i poszła w stronę samochodu.
- Zaczekaj. - zawołałem łapiąc ją za nadgarstek.
- Wilki muszą trzymać się razem. Pamiętaj o tym i jeszcze jedno. Spróbuj żyć od nowa, zakochaj się poczuj to niebezpieczeństwo. - poprosiła.
- Nie potrafię bo czuję się jakbym ją zdradzał.
-Żyj tak jak kiedyś. Jestem pewna że chciałaby żebyś był szczęśliwy.
- W takim razie chcę dożywocie. Chcę dożywocie w więzieniu o którym mówiłaś.
- Ale nie ze mną. - powiedziała śmiejąc się perliście. - Żegnaj Lucasie Hemmingsie.
-Nigdy nie mów żegnaj to to odbiera nadzieje na ponowne spotkanie. A jeśli nie ma tej nadziei to oznacza zapomnienie.
- Skąd wiesz że zapomnę? - zapytała patrząc mi prosto w oczy.
- Strzelam. Bo większość ludzi zapomina.
Wyszarpnęła rękę i poszła do samochodu. Szybko ją dogoniłem i przygwoździłem do niego. Położyłem obie dłonie obok jej ramion i przysunąłem na tyle blisko by nie mogła uciec.
- Czy teraz nie czujesz że ją zdradzasz? - rzuciła prowokacyjnie. Przygryzła wargę licząc że powiem że tak. Ale nic z tego wcale tego nie czułem co było dla mnie dziwne.
-Nie. Ale to może dlatego że dobrze ją znałaś.
-Równie dobrze twoja dziewczyna mogła by pieprzyć się z twoim najlepszym kumplem. Gdybyś ich złapał i zapytał czemu cię zdradza mogła by ci odpowiedzieć że wcale tego nie robi bo przecież dobrze znasz gościa z którym się jebała.
Roześmialiśmy się oboje. Miała racja chcąc nie chcąc muszę to przyznać. Jednak ma w sobie coś takie co sprawstwo że chciałbym ją po prostu całować i przytulać. Oczywiście chciałbym czegoś więcej ale lepiej nie zagłębiać się w moje fantazje erotyczne.
- Ty jesteś inna. - powiedziałem nachylając się. Jej ciepły oddech musnął mój policzek. Nie wytrzymałem i pocałowałem ją kącik ust. W przelocie zdążyłem bardzo delikatnie musnąć jej wargi.
- Jesteś dupkiem Hemmings. - powiedziała próbując się uwolnić.
- Być może. - pokiwałem głową - ale przystojnym dupkiem.
- Ciekawe gdzie ja to już słyszałam. - zakpiła.
- Nie wiem może jak kochałaś się z jakimś to myślałaś o mnie.
- Przecież cię nie znam. - wysyczała.
- Jak nie? Przecież przyjaźniłaś się z Cornelią.
Zamilkła i patrzyła na mnie morderczym wzrokiem. To było takie dziwne bo ja właściwie ją nim rozbierałam a ona marzyła jedynie o tym by mnie nim zabić. To się nazywa kontrast.
-A jak jest z tobą? Jakimi ludźmi sie otaczasz?
- Z takimi przy których czuję się bezpiecznie.
- A co czujesz przy mnie? - zapytałem zaintrygowany.
- Zdecydowane niebezpieczeństwo.
Tym razem wyrwała się i wsiadła do samochodu.
- Żegnaj Luke. - rzuciła.
Nim odjechała zdążyłem zapamiętać numer rejestracyjny wozu. A poza tym mój urok osobisty tak na nią zadziałał że jej uwadze umknął moment w którym wyjąłem jej telefon by przepisać jej numer.
- Do zobaczenia Vanesso. - szepnąłem wracając do domu.
Vanessa.
- Kurwa mać, niech cię szlag trafi. - klęłam. Cała się trzęsłam zupełnie jakbym dostała drgawek. Utrzymanie szklanki sprawiało mi trudność a co dopiero całej butelki whisky. Nałam sobie trochę Jacka do wielkiego kieliszka.
- No Daniels chociaż ty mnie nie zawiedź.
Gdy opróżniałam już 3 kielicha moje ręce nie dygotały już tak mocno. Odstawiłam alkohol i rzuciłam się na kanapę.
Sebastian radził mi pojechanie na swój grób po to bym mogła należycie pożegnać się ze swoim życiem przynajmniej na razie a tu proszę. Lucas wyrósł tam jak spod ziemi. Miałam ochotę zabić tego cwaniackiego debila. Udało mi się o nim na chwilę zapomnieć a on mimo amnezji zaczął się zachowywać jak dawniej. Kto by pomyślał ze tak szybko wróci do formy. Stop każdy by tak pomyślał z wyjątkiem mnie.
-Ness jesteś idiotką- skarciłam się na głos.
Teraz potrafiłam myśleć o jego ciepłych dłoniach na moim ciele,słodkich ustach,błękitnych oczach. Mój plan zapomnienia nie wypalił . Pora na plan B. Już pominę fakt że nie zdążyłam go opracować.
-Spokojnie. - powiedziałam sobie. - Jeśli nie wypalił plan A masz jeszcze B i 30 innych liter w alfabecie.
Roześmiałam się z własnej głupoty. Mogę sobie wmawiać że chce zapomnieć ale to kłamstwo. Ja chcę pamiętać. Każdy szczegół. Każdą pieszczotę,dotyk,pocałunek. Ciało nigdy tego nie zapomni. Nawet głowa Luke'a może tego nie pamiętać ale jego serce,ciało i dusza zawszę będą to pamiętać. Oboje tego nie zapomnimy. W inżynierii nazywa się to pamięcią plastyczną materiału,w chemii pamięcią substratu a w życiu tęsknotą.
To chyba najgorsze z wszystkich uczuć a przynajmniej jedno z gorszych. Jest wyniszczające, odbiera ci sen, możliwość względnego funkcjonowania.
Mogę się bronić przed tęsknotą,zazdrością i innymi zdradzieckimi emocjami. Ale nie uchronię się od miłości. Nawet jeśli będę trzymać się z ludźmi którzy są moim zdaniem bezpieczni i tak znajdę się między tymi którzy stwarzają zagrożenie. A dlaczego? Bo nie umiem żyć ze świadomością że miałabym żyć bez niego, że miałby mnie nie kochać. Nienawidzę cię Lucasie Robercie Hemmingsie. Nienawidzę cię z całego serca bo nie umiem żyć z tobą i nie umiem żyć bez ciebie. Nienawidzę cię równie mocno jak cię kocham. Bo nasza miłość jest wyjątkowa. Inna. Nikt nie potrafi poczuć jej a my ją czujemy bo dla niej żyjemy. Czujemy ją bo jest we wszystkim co kiedykolwiek znaliśmy. Samochody,motory, bliscy, wypadki. Dlaczego tak wiele na łączy? Dlaczego zawsze to co nas łączy nas rozdziela?
- Tak blisko a jednak daleko. Tak wiele nas łączy że aż nic. Jesteśmy początkiem końca. - wyszeptałam ze łzami skulając się w kłębek.
Nagle wiadomość. Niechętnie sięgnęłam po telefon.
Od nieznany: Powiedz że choć trochę za mną tęsknisz. :'(
Zdezorientowana patrzyłam na ekran. Dziś jest tak wariacki dzień że postanowiłam odpisać.
Do nieznany: .....
Elo miśki :** Dawno mnie tu nie było :D ale teraz mam ferie więc może wam coś naskrobię. :) Rozdział denny i mało ciekawy ale kumpela zasugerowała mi żebym dała jeszcze jeden rozdział z perspektywy Luke'a :) Co więcej. Hm? ostatnio nie mam weny do niczego a kurwa mam do zrobienia 50 zadań z matmy i wywiad z polskiego do napisania :O weźcie mnie zabijcie po prostu :c Ale wróćmy do tematu bloga. Mam bardzo ważne pytanie i liczę na odpowiedź. Czy gdybym zaczęła pisać rozdziały na Wattpadzie ktoś by je czytał? mogła bym prowadzić i bloggera i wattpad więc jeśli ktoś chce to piszcie w komentarzu :) A propos komentarzy. Bardzo wasz proszę, mogę nawet na kolanach błagać o to byście je zostawali jeśli czytacie bo to wiele dla mnie wiele znaczy i mobilizuje mnie do dalszej pracy także ten zostawiajcie po sobie ślady w postaci komentarzy i obserwacji :** Dziękuje z góry :) No i przypominam o udostępnianiu mojego bloga jeśli możecie :) Dziękuje za pomoc wszystkim :) Na koniec jeszcze zapytam jak myślicie kto napisał do Corneli/Vanessy? i jak myślicie co odpisze nasza bohaterka? :D
Miłego czytania :*
Raven :**
Subskrybuj:
Posty (Atom)